شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود

حسین علیزاده – روزنامه نگار

حادثه “غدیر خُم” از وقایع بسیار مهم سال دهم هجری قمری است که روز ۱۸ ذیحجه حین بازگشت پیامبر گرامی اسلام(ص) و جمع کثیری(از ۷۰ هزار تا بیش از ۱۰۰ هزار نفر) از مسلمانان از حجت الوداع در محلی به نام غدیر خم اتفاق افتاد، پیامبر خطبه ای خواند، دست حضرت علی(ع) را گرفت و بلند کرد و به عنوان رهبر مسلمانان معرفی کرد و در کتب تاریخ صدر اسلام ثبت شد.

“حدیث غدیر” از احادیث متواتر و صحیح نبوی است که با جزئی تفاوت در الفاظ، عموماً با این عبارت مشهور از زبان پیامبر اکرم(ص) در کتب حدیثی معتبر شیعه و اهل سنت با اسناد محکم و غیر قابل خدشه نقل شده که پیامبر وقتی دست علی را گرفت و بلند کرد، فرمود: “مَن کنتُ مولاهُ فهذا علیُُّ مولاه، اللهم والِ مَن والاهُ و عادِ مَن عاداهُ و انصُر مَن نَصَرهُ و اخذُل مَن خَذَلَهُ …” (علامه امینی، الغدیر، جلد اول)

یعنی: ای مسلمانان! من رهبر و صاحب اختیار هر کسی باشم، این علی(ابن ابی طالب) رهبر و ولیّ امر و صاحب اختیار (مولای) اوست، – سپس رو به آسمان دعا کرد: خدایا! هر کس علی را دوست داشته باشد او را دوست داشته باش؛ هر کس دشمن او باشد، دشمنش باش؛ هر کس علی را یاری کند او را یاری کن و هر کس او را وا بگذازد (یاری اش نکند) تو هم او را به حال خود رها کن.

اما “پیام غدیر”؛ که علاوه بر کتب تاریخ و حدیث، در اذهان و قلوب و عقیده مسلمانان مثل چشمه زلال جاری و ساری است و دغدغه هر مسلمانی شده و منحصر به شیعیان هم نیست، بلکه جزء شروط ایمان راستین هر مسلمانی به شمار می رود.

گر چه برخی افراد بنا به عللی در پیام غدیر یعنی در رهبری و امامت و ولایت الهی و خلافت بلافصل علی بن ابی طالب بعد از پیامبر(ص) تردید روا داشته و گاه در این مورد به نشر شک و شبهاتی نیز دست زده اند، اما اغلب علمای اسلام و حدیث شناسان و قرآن شناسان بزرگ اسلامی، بر اساس نصّ صریح حدیث غدیر و “حدیث سفینه” و “حدیث منزلت” با استناد به برخی آیات قرآن از جمله آیه “اولی الامر” و آیه تطهیر و آیه “ولایت” و نیز با توسل به براهین عقلی، اتفاق نظر دارند که اولاً امکان ندارد پیامبر حکیم اسلام حضرت محمد(ص)، امت اسلامی را بدون یک رهبر الهی و بدون امام معصوم و راهنمای راه شناس، رها کند و برود؛ ثانیاً کسی جز علی بن ابی طالب نمی توانست جانشین و خلیفه پیامبر اسلام(ص) باشد.

البته هر چه مسلمانان از زمان پیامبر دور شده اند، اغلب بنا به علل سیاسی القای شک و شبهه در پیام صریح غدیر از سوی زبان ها و دهان ها و کانون ها و تریبون های وابسته به حکومت بنی امیه و بنی عباس، اعمال شده است.

از این طرف هم البته یعنی از طرف اهل بیت پیامبر(علی و فاطمه زهرا و ائمه اطهار و اصحاب صالح و علمای شیعه و گاه علما و بزرگان اهل سنت) همزمان با دلایل قطعی به حقانیت غدیر و حدیث و پیام آن برای اثبات امامت و خلافت بلافصل حضرت علی(ع) استناد و استدلال و اعتراف شده که علی ولی امر مسلمانان و وصیّ پیامبر(ص) بوده. به تعبیر عالم و اندیشمند و عارف بزرگ اهل سنت؛ مولانا جلال الدین محمد مولوی صاحب مثنوی معنوی در دیوان کبیر: “شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود!”

امروز هم همین پیام پاک غدیر در آینه زلال اعتقاد مسلمانان انعکاس دارد و مسلمانان هر چه بیشتر و بی غرض با کلام وحی و حدیث پیامبر مانوس می شوند باورشان بر حقانیت پیام غدیر بیشتر می شود.

باید که بزرگی و ارزش عید غدیر را شناخت و به مردم و تمام جهانیان بازشناساند. چرا که بعد از خطبه غدیریه، آیه اکمال بر نبی اعظم نازل شد که « اَلْیوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً » و نزول این آیه نشانگر این مطلب است که با اعلام ولایت و امامت حضرت امیرالمومنین علی(ع) از سوی پیامبر اکرم(ص) بود که دین اسلام کامل شد و نعمت خداوند بر مسلمانان تمام گردید و این که حضرت امام جعفر صادق(ع) می فرمایند: عید غدیر در آسمان ها، شناخته شده تر از روی زمین است، یعنی اینکه ما مسلمانان و بالاخص شیعیان نتوانسته ایم عید غدیر و بزرگی ابعاد غدیر را به جهان و جهانیان معرفی نماییم.

حال وظیفه ما که از اصحاب قلم و اهالی رسانه هستیم، در این میانه البته که دو چندان خواهد بود و باید تمام توان خود را بکار گیریم و از تمام ظرفیت های رسانه ای در شناساندن این «عیدالله الاکبر» استفاده کافی و وافی را ببریم. ان شاءالله.